امروزه چالش و درگیری جدید و مشترک والدین بر سر موضوع وابستگی بیش از حد کودکان به برنامه‌های تلویزیونی، بازی‌های کامپیوتری و گوشی‌های هوشمند و از همه مهمتر فضای مجازی است. و از آنجایی که رنگ و لعاب چنین محیط‌ها و سرگرمی‌هایی نه تنها برای کودکان، بلکه برای جوانان نیز بسیار لذت بخش و وسوسه برانگیز است؛ از این رو والدین در نبرد با این دردسر اغلب ناکام می‌مانند و موفقیتی در کنترل کودکشان در رابطه با استفاده از این وسایل، و ایجاد محدودیت برای وی، کسب نمی کنند. بنابراین از کنترل آنها کناره‌گیری می‌کنند. اما نکته این جاست که این مسئله تاثیر بسیار چشمگیر و فراگیری بر روند مدیریتی خانواده و نیز تربیتی فرزندان دارد. چنانچه کنترل و مهار نشود و غیر اصولی پیش برود، مشکلات جدی را در دنیای تربیتی کودکان و فرزندان خانواده به همراه خود خواهد داشت. ( بسه دیگه نمی‌خوای از جلوی تلویزیون بلندشی، نمی‌خوای اون گوشی رو بزاری کنار، این وسایل تو رو از درس و زندگی انداختن، چشات کور شد بس کن دیگه، دو روز دیگه عینکی می‌شی، اینقدر نشستی پای این برنامه‌ها چاق شدی پاشو یک فعالیتی بکن، به درسات هم اندازه‌ای که به این اهمیت میدی رسیدگی کن، چه کار کنم از دست تو بچه همش سرت تو گوشیه و...) این جملات و هزاران جمله‌ی مشابه را حداقل یکبار برای فرزندمان استفاده کرده‌ایم؛ تا بلکه او را برای مدتی هر چند کوتاه از فضای مجازی و بازی‌ها و برنامه‌های تلویزیونی دور کنیم. که خب البته گاهی موفق نبوده‌ایم و با جواب‌های سربالا فرزندمان مواجه شده‌ایم. پس علت و راهکار چیست؟